PINAR'IN  YAZILARI

Küçük Şeylerden Büyük Şeyler,

Aslında her büyük şey önce küçük bir şey değil midir?

Küçük şeyler üretilerek büyük şeyler olmaz mı?

Bilirim ki sevmezsin beni, hoşlanmazsın benden ama bil ki ben severim seni, sen sevmesen de beni.

Yıllardır aynı köyde yaşıyorum. Bu köyde dünyaya geldim, büyüdüm ve yaşlandım. Ellerim yüzüm kırıştı. Bana artık nine diyorlar. Ama ben daha dün "nineciğim" diye seviyordum bizim köyün yaşlılarını.

Hatırlıyorum yıllar önce bizim köye bir oğlan gelmişti. Karakaşlı, karagözlü. Buralı değildi;ama bizim gibiydi, bizden biriydi. O da bilirdi ekmeyi biçmeyi, çobanlığı, onun da vardı hayalleri. Ben onu ilk pınar başında gördüm. Elini, yüzünü yıkıyordu. Belli ki yorulmuştu, soluklanıyordu. Ben de su doldurmaya gelmiştim. Başımda kırmızı yemenim, güzeldim yani.

İlk orada vuruldum ona, karakaşına, kara gözüne. Geceler bitmez oldu, artık gözlerim onu arar oldu sabahları. Ben onu görünce kalbim çarpar soluğum kesilir oldu. O benden kaçar ben onu kovalardım. Seviyordum onu, hem de çok. Bilirdim o sevmezdi beni. Yan köyden bir yavuklusu vardı. Oynaşır dururlardı her gün. Hem de benim gözümün önünde. Bir gün yataklara düştüm, ateşlendim. Kara sevdaydı benimkisi yoktu çaresi. Ben eridikçe eriyordum, yok oluyordum sanki;ama kalbim, hala eskisi gibi çarpıyordu.

Bir gün bir haber geldi. Benim o küçük kara gözlü sevgilim hamile bırakmıştı yavuklusunu. Bütün köy artık bu olayı konuşur olmuştu. Küçük bir sevdadan nasıl büyük bir şey oldu. Herkes birbirine girdi. Bir pire için yorgan yakıldı. Ama bendeki bu değişim herkesi çok şaşırttı. Ben gittikçe iyiye gidiyordum. Koca karı ilaçları işe yaramıştı demek ki. İyileştim kara gözlüm yoktu artık, kalbime gömmüştüm onu. Zaten o da evlenmişti artık, bir de oğlu olmuştu. Adı Ahmet, erken doğmuş çelimsiz bir çocuktu. Ben de bizim komşu oğluna vardım. Bizim de 2 tane kızımız oldu. İki güzel kız. Ben artık mutluydum huzurluydum. İşte benim küçük şeylerden büyük şeylere dönüşen hayatım ve kızlarım.

Bir gün ben de öleceğim ama ölmeden önce sizlere okumak istediğim son bir şey var.

Nine kalbinin üstüne koyduğu mektubu çıkardı ve okumaya başladı.

Aslında o kadar çok merak ediyorum ki gözlerini, gözlerinin içinde bakmaya doyamadığım derinliğini. Bir gülüşünle insanları büyüleyip erittiğini, bir nefesinle nefesimi kestiğin o büyük şeyi.

Belki biliyorsundur seni sevdiğimi; ama o kadar yakınken bir o kadar da uzak olan sözlerini. Tam demişken oldu sevdi beni deyişimi, sonra bir an da hevesimin kaçıp geri çekilişimi. İşte içimde olan bu büyük sevdanın aslında ne kadar sonsuz ve ulaşılmaz olduğunu anlatıyorum sana. Hani seviyorum demek vardır ya, hani o sonsuzluğu olmayan gözlerine bakınca ağlamak, bir sözüne bir gülüşüne muhtaç olmak, işte benim sevdam budur sana. Evet, söylüyorum işte: Seviyorum seni, hem de çok. Bu kadar devrik cümlelerden oluşmuş bir mektubu belki okurken bile kafan karışacak, ama eğer sen de  merak ediyorsan beni çok, gel bekliyorum seni sonsuza dek ve sadece seni severek…

Sevgilerimle,

Asiye

İşte Asiye ninenin tek aşkı. O sizinle hayatını paylaştı ve hayatında sahip olduğu en değerli şeyi sizlere okudu. Kendisinin de dediği gibi "Bir gün ben de öleceğim."

Ilık bir ilkbahar sabahı yatağında yatarak ve elinde bu mektupla hayata gözlerini yumdu…

Hayat acı ve siz de bu acıları yaşamak istemiyorsanız sevdiklerinize onları sevdiğinizi bir an önce söyleyin.

Sevginiz karşılıksız olsa bile.

02.12.2007

©Pınar Yirmidokuz